بررسی میزان موفقیت روش های مختلف در تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی

مقدمه تشخیص دقیق پوسیدگی های پروگزیمالی پیش از هرگونه مداخله اهمیت دارد، زیرا اگر سطح مینا دست نخورده باشد، این ضایعات می توانند دوباره معدنی شوند و این امر از تهیه حفره های غیر ضروری جلوگیری می کند. هدف هدف این مطالعه مقایسه حساسیت و ویژگی و میزان پیش بینی مثبت ابزارهای تشخیصی مختلف شامل دستگاه لیزر دیاگنودنت و یک روش ابداعی برای تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی بود. مواد و روش ها نمونه ها شامل 44 سطح پروگزیمالی 38 بیمار بود که ضایعات رادیولوسنت مشکوک در رادیوگرافی بایت وینگ آن ها مشاهده می شد. سطوح پروگزیمال توسط: 1. دستگاه لیزر دیاگنودنت، 2.رادیوگرافی بایت وینگ ثانویه پس از راندن یک ماده رادیواوپک به محل تماس پروگزیمال (روش ابداعی) و 3. معاینه آرام سطح پروگزیمال 48-24 ساعت پس از قرار دادن یک الاستیک ارتودنسی در محل تماس پروگزیمال به عنوان استاندارد طلایی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها حساسیت و ویژگی دستگاه لیزر دیاگنودنت به ترتیب 1 و 919/0 و برای رادیوگرافی بایت وینگ ثانویه 857/0 و 1 بود. میزان پیش‏بینی مثبت در روش لیزر 70 درصد و با رادیوگرافی ثانویه 100درصد بود. نتیجه گیری با توجه به آسانی کاربرد، ایمنی و حساسیت بالای لیزر دیاگنودنت این دستگاه می تواند برای تشخیص افتراقی سطوح پروگزیمالی حفره دار شده به کار گرفته شود. همچنین روش ابداعی تشخیص پوسیدگی پروگزیمال با توجه به میزان پیش بینی مثبت بالا یک جایگزین مناسب برای تشخیص ضایعات حفره دار پروگزیمالی است.